Dorrea eta metrailadorea edo Freud praktikan
Bazen behin mutiko on bat.
Mutiko bertutetsu on horietako bat.
Haurra zenean, amak
ez zuen ukitu, Edipo
konplexurik ez sortzeko..
Aitak ez zuen ukitu
homosexuala
izan ez zedin gero.
Eskolan lagunek
ez zuten ukitu, ezta
berak lagunak ere,
inork ez zezan pentsa,
ezta beraiek ere,
homosexualak zirenik. Mutikoak
ez zuen bere burua ere ukitu
lohikeriaz ez zikintzeko.
Neskalagunekin, ukitzekotan
“petting to climax” eta
muxuekin bakarrik pozik, eskuak
gutxi erabilita (etxean
gero galtzontziloak erantzi hatz puntekin
eta dutxa hartzen zuen, ukitu gabe).
Neskalagun asko izan zuen. Egun batean
metrailadore bat erosi zuen,
kanoi luzeari punta koipetu,
eta dorre batera igo zen (gauez
kupula gorriz argiztaturik zuena)
unibertsitatean, ikasle
zintzoenetako bat zen, eta
hurrenez hurrengo balak eiakulatuz,
bi sexuetako zazpi pertsona hil zituen, eta hogeita hamar zauritu.
Poliziak bertatik bertara
tiroz hil egin behar izan zuen.
(Hemeretzi urte besterik ez zuenez,
esan ahal da asmatu egin zuela
kontuekin, lotsa izugarria
ematen zion amets hezeetan
isuritakoa kenduta).
Eta benetan ez zuen inoiz
inor ukitu, ezta inork bera ere. Zeren,
heriotzaren arrazoiak argi izanik,
ez baitzioten autopsia egin behar izan.
Garbitu eta prestatu zuen ehorztetxeko langileak,
hankarteaz ere arduratu ez zenak,
aurpegiera odolgabeari bizitasun pixka bat emate aldera
makillaje gorri apur bat jarri zion begitartean
eta karminak bizitu zizkion ezpainak.
1970 Urtarrila