Chartres edo bakeak egiten Europarekin
Chartres-en, oi Péguy, bakeak egin ditut
Europarekin. Zapuztuta ez,
baina nekatuta nengoen. Lehendabizi
bazkaria plazako hotel txiki batean,
luxuzkorik ez, eta hala ere,
igande burgesean familiak
“déjeunant en ville”, hain “vieille France”,
zerbitzariak pozik haien lan onarekin,
jendea pozik horrela bazkaltzeaz, denboraz,
gustura, atseginez, dotoreziaz. Réserve
Couronnée-k, edo eguerdi oparo eta distiragabeak
malkoak isurtzeraino hunkitu naute.
Agure-xahartzen ari naiz, “tout doucement”.
Gero, Andre Maria, Chartres, Erdi Aroa,
eta ariman saudade honen bakea,
eta mundu honek zabarkeriari
aurre egin behar dion ziurtasuna — eta aurre egingo dio —
eta astakirtenei, arrunkeriari, jendilajeari, guztiari,
“veau flambé”k bezala, loriazko beirateek bezala,
Beauce-ren gainean tente dagoen gezi honek bezala,
Nôtre-Dameko irudi arra
soro amaigabeen erdian,
menderen mendetan zapalduak
harik eta plano horizontal bihurtu arte non,
maiestatearen atariak, fedearen konkrezioa,
gure gizateria harri den natura formagabera
itzulerarik gabe. Ama Jainkosa
kriptaren barruan
beirazko igoera dardarti hau bilakatzen den bezala,
kolorezko, argiak piztu baina igaro ez duena.
Hemen aurkitu zaitut, Europa, ene lurra,
horrela aurkitu dut gure gizateria, zeharrargi
eta, zutabe ilunetan, hain harrizko.
Chartres, 1968/11/10