(Iberiako gazela, brontzezkoa, K. a. VII. edo
VIII. mendeak, British Museum, Londres)
Hiru hankatan eutsirik, lauretako bat
galdu zelako, atseden hartzen du, brontzezko,
museoko oinarri diskretuan.
Belarriak tente, entzuten bezala, hankak
mugimendu oraindik zalantzazko dira, begirada
huts lausoa basoaren zarata sakabanatuetan
galtzen den bitartean.
Aspaldian erori ziren zuhaitzak. Aspaldian,
oroimenik gabeko denbora galduak,
hil ziren herrixkak mendietan
eta harriz harri haietan ezabatu.
Aspaldian inbasioek bortxatu zuten
herri hau — zein? — eta odol,
su eta esklabotasunean, edo agian
lema luze eta bela garai bikoitzeko
itsasontzietan iritsi ziren gizonen amodioan,
lasai urtu zen, mendiak utziz
ibarren truke, basoa utziz
labarren truke, itsasoaren hatsanka
itsasadar otzan eta hondartzetan,
iturri aratzak utziz landaretza artean
sigi-saga doazen ibaien truke.
Aspaldian, baina gazela honek dirau,
muturra fina, soina leuna
eta bular-artea ia-ia gizatiarra. Jainko bati
eskaini zioten agian? Edo bera
zen eskaintza jaso zuen jainkosa?
Edo agian gazela baino ez zen, ideia,
iberiar gazelaren ideia hutsa?
Hiru hankatan eutsirik, atseden hartzen du.
Assis, 1961/4/8