Monasterio-bizitzaren laudorioa
Behinola, pertsona bat mundutik baztertzen zen,
hil-jantzia hartu bizirik zegoela eta fraide egin,
bizitzak dena eman eta hilzoria zetorkiolako
edo bizitzaren aurka borrokatzeari uzten ziolako inoiz ez baitzen ezer etorri
(ezta hilzoriaren formaz ere gauzak errazte aldera).
Gero, gogoak zerbaitez arduratu beharra duenez,
pertsona bere arima salbatzen saiatzen zen,
gorputza zigortu eta heriotzarako prestatu
(istripu bat, jaio izanaren zori hutsez
pertsona batek, baliabiderik gabeko garai hartan,
beti prestatuta, bizirik egoteagatik zeukana).
Erretiro errespetagarria zen, begirunez ikusita,
bakardadea nolabait betetzen zuena,
jendeak eta amodioak bizitza bete ez zuten moduan.
Bakarrik egotea, baina giza beroak inguratuta,
elkarbizitzak berez dakarren
desabantaila eta deserosotasunik gabe,
sentimenduetatik gehiegi zentzumenetara gutxiegi,
edo, egoera negargarria, maite dugunak nahi genukeen bezala
usaintzen ez duenean: arrosa eta sexuaren arteko nahasketa bat,
amodioak nola usaintzen duen apur bat irudikatuz
Gaur, ez dago mundu gehiagorik
norbait bertatik baztertu ahal izateko.
Mundua gugandik baztertu da. Eta bakardadea
monasterio erraldoia da non,
kalean, garraio publikoetan, ohean,
ondokoei begiratzen diegun
karmeldar oinutsek erakusten zuten sineste sendo berberaz
klaustroan topatu eta elkar agurtzen zutenean esanez
hil beharra zegoela.
Minean, alaitasunean, atseginean, guztian,
fraide laikoak bezalakoak gara, eta heriotza
edozein modu ergeletan datorkigu gatzgabe.
Eta gure izu begirada ez da ustekabean
harrapatu dutenarena arima salbatua izan baino lehenago,
arima salbu baitago mundua gugandik
erretiratu zenetik. Funtzionario publikoaren izu begirada da
dakienean, erretiro urteak kontatzen dizkiotelarik,
ez dela inoiz ordainketa orrietan egon,
ezta funtzionarioen kidegoan erroldaturik ere,
ez eta langabezi bulegoetako
zerrendetan ere. Ez dute
hilzoria izateko eskubiderik ere,
sentitzen dena oraindik ere aspaldian
sentitzen zen bezala eta dena justifikatzen zuena:
bi gauzaren artean erabakitzeko plazera:
joatea ala geratzea, egotea ala alde egitea,
edo jokatu eta galtzeko arima bat edukitzea.
1965/9/26