Zuhaitz eneak, zer esango dut zuetaz
zuekin pentsatzean noizbait esan ez dudanik?
Ikusi zaituztet orain eta gogoratuz ikusten dut zuengan
orduan esan nuena, zer esango dut?
Beste batzuk dira hostoak, adabegitsuagoak enborrak,
sustraiak atzapar kakotuen antzerakoagoak
eta orbanak, zuen gorputz altuagoetan,
ilunagoak eta goroldiotsuagoak.
Baina aldatu zarete, ez zarete berberak,
berberak izanda ere zuhaitzak beti diren bezala —
— ez da esatea: denbora zuen enborretan dago,
nire gogoak egina soilik nire hitzetan.
Eta zuekin hitz egitea, galdera hauek
zeinetan heriotzak nigan ezagutuko duena
urrunduz baitoa geldigaitz gelditze larrian —
— ez da hitz egitea: ihesean doan pentsamendua da,
naizen bitartean bizitza bera ere geldiarazi nahi duena.
....................................................................
Hitzak bezala, bat-batean ikusi zaituztet
gutxiagotzen bizkor ikustearen ikusteaz
ur argi bilakatu den zeruertz zehatzean
murgilduta (oi, puntu beltzak, zenbat?)
apurka itzaltzen den argi lauso
eta kolorgean.
Zuhaitz eneak? Eneak? Zeintzuk?...
Zuhaitz eneak, zer esango dut nire buruaz?
1958/4/9